Doble personalidad


¿Por qué muchas veces actuámos de formas distintas depende de las situaciones y la gente que haya en esas situaciones?¿por qué parece que desdoblemos nuestra personalidad hasta tal punto de parecer otra persona?¿para agradar, para que no nos conozcan realmente, por interés?¿qué nos mueve a sonreír cuando en realidad lo que queremos es soltarle un gruñido a quien esté delante?

Generalmente yo soy siempre como soy, si estoy enfadada se me nota, si estoy triste si me nota, si estoy feliz se me nota pero últimamente noto que contengo mis reacciones a cuando me encuentro sola, ¿por educación?¿para no crear mal ambiente y que todo fluya rápido y ligero?¿o simplemente por no oír que me quejo por todo?supongo que será esto último, una es como es y si nació quejica (con razón, por supuesto, no quejarse por quejarse) ya no tengo años para ir cambiando, quizás si suavizando pero cuando algo no está bien o no me gusta lo digo, a quien sea responsable y no me amilan ni que sea el jefe, ni la jefa, ni el papa de Roma pero en el trabajo no entienden porque portesto tanto, ellas son más de ver las cosas que están mal y callarse esperando que la gracia divina arregle el desaguisado. Quizás la experiencia me dice que si la gente no protesta abiertamente y no en susurros no cambiarán nunca las cosas y por eso tengo la fama de protestona y últimamente siento ese desdoblamiento en mi personalidad conteniendo mis ganas de protestar, y me callo y encima pongo hasta buena cara... será bueno para la convivencia laboral pero yo no me siento a gusto.

Foto: Dsdmona (Mujer en pie, Giacometti)

8 comentarios :

  1. No cambiis... Tu ets com ets i ens han fet així... Tu protesta tot el que hagis de protestar, la gent que digui el que vulgui. Si ningú diu res les coses no canvien. No amaguis el que sents o el que penses, acabaras portant-te bé amb la gent però malament amb tu mateixa.

    ResponderEliminar
  2. Yo también soy transparente, se me nota en todo momento cómo estoy, no puedo evitarlo.

    Ahora tienes que intentar no guardarte para ti todo eso, si eres de las que necesita expresar en cada momento cómo se siente, así tiene que ser, no creo que sea bueno que esperes a estar sóla. Es como dice Gemma, eso te puede hacer estar mal contigo misma, y eso es lo más importante.

    Un besito grande.

    Pd. Por cierto, ¿esa foto de Giacometti es de una exposición que hubo en La Pedrera hace ya unos años? Me encantó esa exposición!!!

    ResponderEliminar
  3. Si algo no te agrada y puedes protestar, hazlo, y a quien no le guste es su problema, si les caes mal o te llamen protestona, dite que en esta vida no todos te conocen y es imposible caerle bien a todo el mundo. Al menos habras dicho en voz alta lo que piensas, cosa que no siempre es posible.
    saludos

    ResponderEliminar
  4. Creo q lo mejor q se puede hacer por uno mismo y por la gente q se quiere es ser autentica, llega un momento q ser siempre politicamente correcta aburre, cansa y agobia. Yo trato de ser siempre autentica y de esa manera se q si la gente se acerca a mi es por q le gusto yo, no una imagen proyectada de mi.
    No vale la pensa callarse las cosas, en tdo caso buscar la mejor manera de decirlas, q no es lo mismo
    un beso

    ResponderEliminar
  5. Éste es todo un tema para mí. Yo solía (en mi país) decir las cosas cuando no me parecían, pero siempre con un tono de normalidad – sin queja- y parecía que eso era peor aún que levantar la voz y protestar. Pero aquí he perdido totalmente ese rasgo por el idioma que todavía no me ayuda y porque aquí nadie se queja de nada a no ser por escrito. Ser políticamente correcto puede aburrir, como dice tatana, pero también es parte de la contención que a veces es necesaria para la convivencia con los demás.
    Y todo esto no tiene nada que ver con la hipocresía o dejar de ser lo que uno es.

    ResponderEliminar
  6. no sé si te lo conte alguna vez...pero soy hija deun sindicalista maravilloso..
    asi queesodeno callaarseen las injusticias laboralesy levantar la voz...esalgo que venia en mi sangre...
    yosoy muy cobardica....y tiendo a callar demasiado..
    pero cuando exploto....exploto...
    un besitogrande....y doble...uno para cadapersonalidad
    ;-)


    tengoteclado mal...mejunta palabrasy me cuesta separarlas
    :-(

    ResponderEliminar
  7. Pues no te calles si sientes que no debes hacerlo, saca tu vena rebelde y protesta, cualquier cosa menos sentirte mal por eso. De cualquier modo no creo que sea doble personalidad, puede ser hastío o cansancio o desilución, si siempre es una la que levanta la voz, la que protesta y no se conforma puede ser un poco agotador...Yo creo que resurgirás como siempre...Saludos!

    ResponderEliminar
  8. Tengo claro que si queremos podemos cambiar, si es lo que realmente deseamos, lo que nunca debemos hacer es actuar de manera contraria a cómo somos porque eso nos hace sentir mal, al menos a mi, pero también tengo claro que a veces es necesario dependiendo de qué circunstancias, adaptarse a la situación y es otra manera de evitar problemas, y eso no indica que seas menos auténtica.Te aseguro que soy persona que siempre doy la cara pero por ejemplo, tengo una situación compleja en mi entorno laboral, antes protestaba y las consecuencias me generaban un tremendo malestar, he aprendido a pasar, y te aseguro que vivo más tranquila y no por eso he dejado de ser yo misma. Un besito

    ResponderEliminar

 
Copyright 2013 Dsdmona .